Wit is niet kleurbepalend,
het is zelfs geen kleur,
het doordringt mij.
Het weinige wit van een meerkoet
tekent het water van het vijvertje.
Een hond draaft er
met een witte bef voorbij.

De wind waait mijn gedachten
voor even weg.
Ik laat ze niet aan de wind,
laat ze vastleggen met mijn hand.
De lucht mag dreigen,
ik vlucht niet.
Laat mij bekoren
door de rijk gebladerde bomen
die mijn gezicht doorsnijden.
Ontbijt met de zon
die afgemeten straling geeft.

Rechts van mij schiet
een oorlog door mijn ogen.
Vijandschap, verwrongen gedachten
aan verloren dagen
verenigen zich.
Alleen een oude eik houdt stand.
Ik ben bij hem
met mijn walkman
die tonen van mijn tijd
laat klinken.

Ik hoor geluiden van mijn walkman
en neem de omgeving in mij op.
Beelden en geluiden wisselen
elkaar meedogenloos af.
Midden in het gebeuren
worden mijn zintuigen
getest tot in het absurde.


Vogels overstemmen
het geluid van de walkman,
ik treed in het territorium van een merel,
de vogel kan het me niet ontzeggen.

De zon bemoeit zich
met het tafereel,
haar stralen geven schittering
als zilvermeeuwen blinkend in de lucht.
De vijver ligt te zonnen
lelies rekken zich uit.

Getjilp klimt op in de adempauzes,
motoren starten, het is het begin
van het volgende nummer
van The Art of Noise.
Het lawaai gaat over
in een tromgeroffel
als hagel in een onweersbui.

Als de jonge boom voor mij
kan ik dit geheel moeilijk aarden,
mijn oren werken op in mijn ogen.
De muziek versnelt in een razend pianospel
zodat treurwilgen
in de vijver verdwijnen.

Een drumsolo jaagt mij
door de rest van de omgeving
met luid geroffel,
de muziek glijdt weg
in het getjilp van merels.
Treurwilgen komen terug in het beeld,
de cirkel is weer rond.