refrein
’k Wol net fan hjoed útgean,
yn myn eangstme fersûpe, o nee!
’k Sammelje alle moed yn my
tsjin de benearing
en foar Jo folheid.
’k Meitsje it net wer tsjuster!
De ivichheid lûkt ek oan myn tiid.
’k Wol dy wrâld troch my hinnelûke:
in fredesstik yn my tekenje
dêr’t leafde as hillige inkt ynkringt.

My fernuverje oer alle goedens:
driuwen bliuwe ek op in wylde see.
Sa nei dy ivichheid driuwe,
rjocht each foar de wrâld hawwe.
Sjen bliuwe op wat bart.
De tiid mei ûntsiferje.
Fan my ôfskodzje wat net wier is.
Sa myn eigen besluten nimme,
myn eigen grime farre litte.
In fredesstik yn my tekenje.

Sa mei al Jo plannen spylje.
Muzyk, ja muzyk sil ik meitsje.
Gjin dei sil mear gelyk wêze:
toanen sille klinke.
Minsken, minsken hear,
hear dochs nei myn spyljen.
’t Binne gjin toanen fan gelyk.
Hear dochs foarby myn spyljen.
Jou my de romte om lûd te sjongen
fan al de dieden dêr’t God mei komt.

Gods gelyk bespilet myn lok:
wy meie dochs ús lok ferspriede.
Yn in brûzende wide see
soan wêze fan de grutte God
dy’t mei Syn leafde lûkt
oan elk mins, ja oan elk mins.
’t Binne wurden fan Syn gelyk,
wurden fan Syn hillige namme,
yn in toansetting fan Syn grutte ryk.
Tekenje dochs dat fredesstik.

Foarby ús dieden leit Syn ryk.
Dêr’t wy ta dieden komme meie.
Meie hjoed de dei ferjitte,
ek moarn dêr’t wy neat fan witte.
Elk mins is Sines.
Dy dagen sille komme.
Sprek der fan en bin der bliid oer.
Al syn folgelingen binne al klaaid:
wy sjogge allinne noch net har gewaad,
mar der wurdt lutsen yn in hurde striid.

Sa lutsen wurde, sa yn en yn,
makket ús no al tige bliid.
Sa in byld fan de himel krije,
is tiid yn ivichheid.
Wy ferbaze ús
oer de romte om ús hinne
yn de leafde ticht by ús God.
God dy’t mei tekenet yn ús fredesstik.
Hy hat nea in God fan ferliezen west.

Leavje de minske sa bot
datsto yn elts minske hast komme kinst.
Leavje se, leavje se!
Ek dy’t dy tenei kommen binne.
Sadat it byld fan de mins yn dy
mylder en mylder wurdt.
Leau mei dyn folsleine leafde
dat der foar eltsenien nij libben komt.

refrein
Leau yn de mins, mar boppe-al yn God,
yn God dy’t minske west hat.
Jou de Jona yn dy gjin kâns:
gean op ’e nij sitten ûnder in beam,
leau yn Ninevé, leau yn dizze wrâld.
Leavje har, leavje har,
watst ek te krijen hast mei de wrâld.
Feroarje ek dyn grime yn leafde.

Leavje de minske sa bot
datsto net wolst dat ien bern ferlern giet.
Leavje se, leavje se sa
dat troch dyn leauwen Gods grime ferdwynt.
Feroarje dyn sicht op ’e wrâld.
Leavje de minske folslein
sadat it eltsenien goed dwaan sil,
lûk it minsdom mei oer de streek.

Hy hat dochs ek alle grime fan
de minsken oer Him komme litten.
Hy hat ús sa leaf,
siket foar ús nij libben.
Leavje Him dêrom sa bot.
Dat Hy net om Syn leafsten hinne kin
en wy witte úteinlik ek wol
dat Hy ús allegearre yn it wyt klaaie wol.

brêge-refrein
Der libbe in Hitler, der libbe in Pol Pot,
ek in Ghandy en in Marten Luther King:
leavje se, leavje se allegearre,
leavje se, leavje se.
Sadat ús lijen tsjin Gods lijen
weistrepe wurde kin, leavje,
leavje troch en troch
om nij libben te krijen.

Do libbest wer op yn myn holle,
myn leafde sa grut.
Ik wie eins noch heal yn ’e sûs
en wa stie dêr, do myn protter.
Sêfte wurdsjes foar dy betinke,
lit dat mar oan my oer.

refrein
Myn leafde sa grut,
ik bin in brânstichter,
’t is no noch kâldfjoer.
Kom net mei in lúsjefers by my,
oars kom ik gefaarlik tichtby.

Do wiest ek bliid my hjoed wer te sjen,
sa wurket soks dochs.
Do, myn lok, wiest op dyn iepenst
foar ’t fjoer dat om dy hinnesloech.
Sjoch, al myn waarmte kaam op dy ôf,
ik wie ien en al fjoer.

Do witst dat ik brantsjestoke wol
yn beheind gebiet.
Myn leafde foar dy is sa oars,
blidens oerstiget eins alles.
Wy fiele ús sa thús byelkoar
dat privee privee bliuwt.

Us wille is mear as terjochte
as ik hast ûntplof,
do dyn laitsjen der oerhinne leist.
Do flechtest hast foar my protter,
oars hiest grif kâns op in tútsje hân.
Ik wie mear as oerstjoer.